W styczniu zeszłego roku miałam przyjemność uczestniczyć w zorganizowanym zwiedzaniu modowej kolekcji muzeum Wiktorii i Alberta. Wspomnień czar! Zapraszam na moją relację z wyprawy :)

Zawsze stałym punktem mojego zwiedzania w Londynie jest muzeum Wiktorii i Alberta. W 2019 roku odbyła się tam słynna wystawa czasowa „Christian Dior: Designer of Dreams” (moja relacja tutaj), która całkowicie skradła moje serce i na długo pozostanie mi w pamięci. Odwiedziło ją ponad pół miliona fanów mody z całego świata. Ekspozycja kreacji francuskiego projektanta stała się najliczniej odwiedzaną wystawą w historii V&A, pobijając nawet rekord ustanowiony przez wystawę „Alexander McQueen: Savage Beauty”. 

Balmain urodził się w 1914 roku we Francji. Jego ojciec był właścicielem firmy sukienniczej, a matka i siostra butiku, w którym często pracował. Uczęszczał do École des Beaux-Arts z zamiarem studiowania architektury, ale zamiast tego spędził większość swojego czasu zajmując się projektowaniem sukienek. Po pracy w atelier Robert Piquet opuścił szkołę, aby pracować dla Molyneux. Pod koniec lat 30. służył we francuskich siłach powietrznych i korpusie pionierów armii. Po ogłoszeniu pokoju pracował w Lucien Lelong i otworzył własny dom mody pod swoim nazwiskiem w Paryżu. Pierwszą kolekcję pokazał w 1945 roku. 

Po drugiej wojnie światowej Balmain był „królem francuskiej mody” i ubierał gwiazdy, w tym Avę Gardner i Brigitte Bardot, pierwszą damę Nikaragui Hope Portocarrero i królową Tajlandii Sirikit. Marlene Dietrich miała na sobie projekty Balmain w „No Highway in the Sky” (1951).

Po śmierci Balmaina w 1982 roku dom był prowadzony przez Erika Mortensena, opisanego przez Vogue jako „prawa ręka Pierre'a Balmaina”, ponieważ wcześniej pracował jako jego asystent. Mortensen skupiał się nad utrzymaniem estetyki marki jednocześnie zachowując progresywnego ducha kreatywności w branży modowej. 

Prawdopodobnie najbardziej wpływowym projektantem, który przejął Balmain, był Oscar de la Renta, który kierował domem w latach 1993-2002. Przez większość życia mieszkał w Nowym Jorku, chociaż urodził się na Dominikanie i został obywatelem Stanów Zjednoczonych. Pasował do estetyki Balmain z dbałością o szczegóły i klasyczne sylwetki. On, podobnie jak Balmain, wolał skromne i proste wzornictwo zamiast niezwykle ozdobnych i krzykliwych stylów. Couture cierpiał w tym czasie, ponieważ był to niezwykle niepraktyczny biznes, więc Oscar dołączył do marki, aby rzucić sobie wyzwanie i pomóc jej przetrwać początek upadku mody. 

Po odejściu Oscara de la Renty do domu dołączył Christophe Decarnin. W przeciwieństwie do wszystkich projektantów, którzy byli przed nim, Decarnin nalegał na wprowadzenie marki w XXI wiek. Preferował drogie ceny i krzykliwe elementy, które ostro kontrastowały z reputacją marki ze względu na jej klasyczne i luksusowe projekty. Był uważany za „głównego projektanta”, a marka bardziej skupiała się na jego statusie gwiazdy niż na ubraniach. W kwietniu 2011 roku Balmain ogłosił, że Decarnin ma zostać zastąpiony przez Oliviera Rousteing. 

Na powyższych fotografiach wszystkie eleganckie suknie mają podkreśloną typową dla lat 50 XX wieku sylwetkę z mocno zaznaczoną, wąską talią - było to osiągane dzięki gorsetom zakładanym pod sukienki lub specjalnej konstrukcji sukni, która zawierała metalowe fiszbiny modelujące sylwetkę w pożądany kształt. Jednak przede wszystkim znaczenie w osiągnięciu takich proporcji miał krój - często marszczenia w talii, paski itd. Dla kontrastu podkreślano wąską talię rozkloszowanym dołem lub dekoltem odkrywającym ramiona.

Do zestawienia wybrałam kolekcję z 2016 roku, w której można odnaleźć inspiracje gorsetami i jego współczesne interpretacje.